Wippy Pindakaas en Skippy Pindakaas

Fosten Pindakaas was (tijdelijk) een vrijwel onbekend merk op de Nederlandse markt. Een korte reis door de geschiedenis is daarom noodzakelijk.

In 1961 werd in de Surinaamse hoofdstad Paramaribo de Handelmaatschappij L. Willemsberg opgericht. Het bedrijf importeerde, onder andere, pinda's ten behoeve van enkele locale pindakaasproducenten. Dat kunnen we zelf ook, dacht men bij Willemsberg na verloop van tijd. Dus werd in 1980 besloten om zelf pindakaas te gaan produceren. Het is namelijk erg eenvoudig om perfecte pindakaas te produceren: neem pinda's en maal deze. Klaar.

Maar Willemsberg wilde concurreren met het prijzige Amerikaanse pindakaasmerk Skippy en daarom vond men het een goed idee om hun nieuwe pindakaas onder het merk Wippy op de markt te brengen. Omdat het Surinaamse rechtssysteem ietwat corrupt onderontwikkeld is durfden Unilever en na 2013 Hormel Foods het niet aan om Handelmaatschappij L. Willemsberg voor de rechter te dagen wegens oneerlijke handelspraktijken.

Wippy pindakaas werd al snel het meest verkochte merk pindakaas in Suriname en het buurland Guyana. Omdat veel landgenoten tegenwoordig in Nederland woonachtig zijn werd in 2018 besloten om het merk in Nederland te introduceren. Op dat moment bleek de merknaam Wippy dus echt een probleem te zijn en na een verloren rechtszaak (pdf uitspraak), aangespannen door Skippy Benelux, werd besloten om in Nederland het merk Fosten te gaan voeren voor diezelfde pindakaas.

Wippy pindakaas en Fosten pindakaas bestaan voor 95 procent uit pinda's, aangevuld met gehard palmolievet (volledig gehydrogeneerde plantaardige vetten), zout en suiker. Het is dus een volstrekt verouderde en zelfs bijna ongezonde receptuur.

Het merk Fosten probeerde zich te richten op de nostalgische gevoelens van Surinaamse Nederlanders. Dat mag, maar ik wist bij voorbaat vrijwel zeker dat deze er niet in zouden trappen.

Het zal daarom geen verbazing wekken dat de introductie in Nederland geen succes is geweest. Na 2019 is er geen enkele locatie meer te vinden waar het merk door Surinaamse Nederlanders (of Nederlandse Surinamers) gekocht kan worden. De grote afstand tussen Suriname en Nederland zorgde voor hoge vervoerskosten, waardoor Fosten pindakaas bijkans onbetaalbaar werd.

Het zou een heel stuk goedkoper en logistiek eenvoudiger geweest zijn om de Fosten pindakaas als private label in Nederland te laten produceren bij (bijvoorbeeld) Swartberg in Rotterdam.