Acomo: De Crisis en de Kans

Jarenlang heeft de ECB, de Europese Centrale Bank, onder leiding van de Italiaan Maria Draghi geprobeerd om diverse crises te bestrijden door de rente kunstmatig laag te houden.

[Mario Draghi]

Dat leek in eerste instantie een interessante strategie, maar als je een beetje meer verstand had dan de bankiers in hun ivoren toren dan wist je dat het een opmaat was voor grote problemen.

Pensioenfondsen beleggen de door werknemers en werkgever ingelegde gelden namelijk in aandelen en obligaties in de hoop en verwachting dat er winst wordt gemaakt. Zo kunnen ze namelijk de aanwas van pensionado's blijven bekostigen. Het probleem was al direct duidelijk: door de lage rente op obligaties leverden die veel minder op dan verwacht.

Nu kun je heel eenvoudig omschakelen naar aandelen, maar ook daar kleven nogal wat risico's aan, zeker in tijden van depressie, recessie of wat economische tegenwind. Die kunnen zo maar flink wat aan waarde verliezen.

Daardoor werd door de specialisten van pensioenfondsen het blikveld verruimd en werd gezocht naar obligaties waarop nog wel een aanvaardbaar rendement werd behaald. En dus werd gekeken naar de zogenaamde Emerging Markets, landen waarvan de economie nog in opkomst was. Een tijdje ging dat goed.

Totdat bleek dat een aantal van die landen werd geregeerd door regeringsleiders die zich als een moderne dictator gingen gedragen. Bekende voorbeelden daarvan zijn Erdogan in Turkije en Putin in Rusland. In andere landen geloofden zetelklevende presidenten nog steeds dat socialisme een juiste manier is om je land uit het financiële moeras te krijgen. Ondanks vele voorbeelden van het tegendeel. Voorbeelden van deze landen zijn in vrijwel heel Zuid-Amerika te vinden.

Op een bepaald ogenblik verliezen investeerders en beleggers het geloof in dat soort landen. Maar wat blijkt dan: ook in landen als Turkije zijn grote infrastructurele projecten (wegen, bruggen, tunnels, vliegvelden, paleizen, wolkenkrabbers, etc) met goedkoop geleend geld gefinancierd. Dat geld is in dollars en euro's geleend, maar het moet terugverdiend worden in Turkse liras.

Je snapt het probleem, want doordat het vertrouwen weg is, verliest ook de nationale munt snel aan waarde. De Turkse lira is in een jaar tijd meer dan 50 procent van zijn waarde kwijtgeraakt. Dat betekent dat alles simpelweg twee maal zo duur wordt.

Zonder enige twijfel zullen er heel wat faillissementen gaan plaatsvinden. En weet je wie aan die Turkse ondernemers het geld geleend hebben? Dat waren de pensioenfondsen die geloofden dat bijna gratis geld écht bestond. Dat er geen groter risico kleefde aan een hogere rente.

Maar échte ondernemers opgelet, want een 50 procent gedevalueerde Turkse lira betekent ook direct dat ieder Turks bedrijf de helft goedkoper is dan een jaar geleden. Bovendien staan je zuurverdiende miljoenen tegenwoordig tegen een negatieve rente in de boeken, waardoor investeren nóg aantrekkelijker wordt. Als je toch van plan was om ooit een Turkse handelaar in of producent van agrarische producten over te nemen, dan is het nu de tijd.

Grijp je kans*.

* "ACOMO is altijd alert op groeimogelijkheden; de overnameprijzen zijn momenteel echter wel aan de hoge kant." [Bron]